Regie: Boudewijn Koole.
Verhaal: Jojo (Rick Lens) wil blijven geloven dat zijn overleden moeder July (Ricky Koole) op tournee is, in Amerika. Af en toe speelt hij dat hij telefoongesprekken met haar voert. Zijn vader (bier, buks, BBQ) probeert het verdriet om zijn overleden vrouw te negeren. Jojo ontfermt zich over een kauwtje dat uit het nest is gevallen. Zijn vader (Ronald (Loek Peters)) vindt dat een slecht idee. Jojo krijgt een leuk vriendinnetje, Yenthe (Susan Radder), en verzoent zich met zijn vader.
Speculatiefje: afgaand op de rijstijl van Vader zou het me niet verbazen als Moeder om het leven is gekomen bij een verkeersongeval.
Vooroordeel: een verdrietig jongetje dat voor een kauwtje gaat zorgen… is dat geen cliché? Nee, wat op papier een cliché lijkt, blijkt op celluloid eerder klassiek.
Oké: een klein verhaal waar, dankzij sterk spel, mooie locaties & art direction, soms onconventionele scenografie, doordacht, fraai camerawerk, fijn sound design (dat, naar analogie van stofuitdrukking in de schilderkunst, alledaagse klanken versterkt/verhevigt – scheetachtig gepruttel bij het knijpen in een afwasmiddelfles, vogelgeluidjes - en daardoor belangrijke geluiden hyperrealistisch maakt (dit, vermoed ik, om de kinderen onder de kijkers van dienst te zijn bij de narratieve navigatie)) en een sterke soundtrack, alles uit is gehaald.
Die soundtrack is af en toe wat opdringerig, maar dat is hier inhoudelijk gemotiveerd: ze verklankt de herinnering aan de verdwenen moeder, die was namelijk zangeres.
Eindoordeel: erg mooie film - een tikje correct, maar bij een film die primair voor kinderen is gemaakt zou je niet anders willen. Hoewel de natiestaat* me gestolen kan worden, voelde ik bij de eindtitels een vreemd soort trots dat dit soort films in Nederland wordt gemaakt. Drie blauwe, onder water geblazen kauwgumbellen (3/5). Deze film vinden kijkers in 2030 nog steeds de moeite waard.
*Definitie van een natiestaat: een land waarin iedereen zich gedeisd moet houden opdat een handjevol conservatieve eikels de slaapverwekkende levenswijze van het voorgeslacht kan blijven herhalen (reënactment).
Over de natiestaat gesproken: in Kauwboy wordt de waterpolotrainer Deniz gespeeld door Cahit Ölmez. En dat is blissful betekenisloos. Jan Wolkers zei het een jaar of twintig geleden al toen hij, met Freek de Jonge, te gast was in een uitzending van Hanneke Groentemans De plantage: de multiculturele samenleving heeft gewoon wat tijd nodig. Alles komt vanzelf goed, wacht maar af.
‘Las ik drie alinea’s terug nou scheetachtig?’
‘Ja.’
‘Zulke woorden moet je echt niet gebruiken... zo verspeel je je kansen op de prestigieuze P.C. Hooftprijs.’
‘Goed dat je dat ‘prestigieuze’ erbij zegt. Prestige makes me tick.’
Affiche: Filminfo.
